Wielki Post z ks. Piotrem Glasem. Jeśli zgrzeszyłeś, jak najszybciej udaj się do konfesjonału i oczyść swoją duszę – zachęca często ks. Piotr Glas. Wieloletnia posługa egzorcysty otworzyła mu oczy na to, jak dotkliwy może być ludzki upadek, ale także jak wielka jest Boża miłość, zdolna uzdrowić każdego. W wyjątkowych rekolekcjach na Wielki Post ks. Piotr Glas wzywa nas, byśmy odrzucili przywiązanie do złych skłonności i już teraz wypowiedzieli walkę złu, które pragnie zniszczyć naszą przyjaźń z Bogiem. W jaki sposób nie utracić Łaski, którą otrzymaliśmy od ukrzyżowanego Chrystusa? Jak unikać pokus i zniewolenia przez grzech? I jak troszczyć się o zbawienie swoje i bliskich? Przeżyj 40 dni wielkopostnej walki duchowej z jednym z najbardziej cenionych rekolekcjonistów.

Czy chciałbyś: radykalnie ożywić swoją wiarę? otrzymać niezwykłe dary Ducha Świętego? żyć w każdej chwili swojego życia zgodnie z zamysłem Boga? rozumieć, co mówi do Ciebie Bóg? doświadczyć działania duchowego dynamitu? Jeśli tak, to sięgnij po książkę jednego z uczestników słynnych rekolekcji, nazywanych „weekendem Duquesne”, które zapoczątkowały odnowę charyzmatyczną w Kościele katolickim. Tam właśnie doświadczył tego, co stało się później udziałem milionów katolików na całym świecie, i co zmieniło całkowicie jego wiarę i relację z Bogiem. W tej książce dzieli się swoimi doświadczeniami z życia z duchowym dynamitem, który wtedy otrzymał. Jego celem jest pomóc Ci w otwarciu się na tę niezwykłą moc Ducha Świętego, aby Twoje chrześcijańskie życie było naprawdę spełnione i pełne łaski.

O roli kard. Stefana Wyszyńskiego w dziejach Polski i naszego narodu nikogo przekonywać nie trzeba. Był nieprzeciętnym mężem stanu, kochającym Polskę i Maryję, obdarzonym wielką inteligencją, szanującym każdego człowieka, odnoszącym się z wielką estymą do kobiet. Jego autorytet najpełniej oddaje przydomek Prymas Tysiąclecia. Książka zawiera wybór tekstów i zdjęć kard. Wyszyńskiego oraz kalendarium życia, które opracował Instytut Prymasowski Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Daje to niepowtarzalną okazję do obcowania ze spuścizną tego wielkiego Polaka przez 365 dni w roku (na każdy dzień przewidziana jest jedna myśl), z której każdy z nas może zaczerpnąć coś dla siebie.

Na czym polega nieomylność papieża? W jaki sposób powinno się traktować relikwie? Jak katolicy powinni zachowywać się w stosunku do osób homoseksualnych? Jak się modlić, aby Bóg nas wysłuchał? Jakie jest stanowisko Kościoła wobec wschodnich metod kontemplacji i medytacji? Jak poznać, że to, co słyszę w swoim sercu, to głos Boży, a nie mój?

Abp Grzegorz Ryś w sposób błyskotliwy odpowiada na aktualne pytania młodych, nie unikając trudnych tematów.[okł.]

Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.Eucharystia i komputer, adoracja i szkolne podręczniki, różaniec i Facebook każą mi wyobrazić sobie jako patrona Internetu i jego użytkowników właśnie tego piętnastolatka, „fanatyka” – jak i jego rówieśnicy – globalnej sieci, na dodatek przekonanego, że powinna się ona stawać „narzędziem ewangelizacji i katechezy”. W sieci rzeczywiście wciąż jest obecna wirtualna wystawa, którą zaprojektował i wykonał w wieku czternastu lat. Obiega ona cały świat, dając świadectwo, że dla Carla Eucharystia była jego „autostradą do nieba”. Piętnaście lat przeżytych nieskazitelnie i krystalicznie, przenikniętych wielką chęcią życia i wylewną wesołością – to wprawdzie niewiele, ale wystarczająco dużo, by nam, ludziom dorosłym, rzucić wyzwanie dotyczące naszej wiary i wzbudzić w nas pytania. Świętość była refrenem jego hymnu na cześć życia, jego celem, racją, która pozwalała mu jakoś „inaczej” przebywać w ławkach szkolnych, w pizzerii z przyjaciółmi albo grać w piłkę na podwórku. Nie był zazdrosny o swój „zestaw” do stania się świętym. Przeciwnie, wspaniałomyślnie dzielił się nim z innymi, wyjaśniając, że wyposażenie to obejmuje: wielkie pragnienie świętości, codzienną Mszę Świętą, komunię i różaniec, dzienną dawkę Biblii, chwilę adoracji eucharystycznej, cotygodniową spowiedź, gotowość do zrezygnowania z czegoś na rzecz innych.

"Zaprawdę, wszystko jest hewel, ulotne jak dym. Oprócz Boga i prawdy Bożej" pisze o. Krzysztof Pałys OP, a cała książka podąża za tym zdaniem. Autor dzieli się z czytelnikami swoimi myślami – nieraz ulotnymi, nieraz docierającymi wprost do serca. Przywołuje teksty mistrzów duchowych, portrety osób, które były dla niego spotkaniem z Wszechmogącym, rozważa reguły życia duchowego i pochyla się nad prawdami życiowymi. A wszystkie te ścieżki, w stały i namacalny sposób, prowadzą do ludzkiej tęsknoty za Bogiem, poszukiwania Boga i prawdy Bożej, która daje sens i ukojenie.

Nie bój się, jesteś wolny. Pragniemy szczęścia i poczucia, że przeżywamy swoje życie w pełni. Żeby to osiągnąć, wyznaczamy sobie różne cele, planujemy, podejmujemy decyzje. Tym wszystkim działaniom bardzo często towarzyszy jednak lęk. Jak przestać się bać codzienności i poczuć się bezpiecznie w czasach kryzysu? W jaki sposób dobrze rozeznać swoje powołanie i wybrać właściwą drogę?Jak skutecznie podejmować decyzje w zgodzie z sobą i Bogiem? Czy planowanie zabija naszą wolność i oddala nas od Boga? Roman Groszewski SJ mówi o tym, w jaki sposób dojrzała relacja z Bogiem pomaga nam zmienić stosunek do życia i wiary tak, żeby przestać się bać. Tłumaczy, na czym polega dobre rozeznawanie i daje wskazówki, jak w dzisiejszych czasach – pełnych chaosu i przebodźcowania – odnaleźć spokój i spełnienie.Znam ludzi, którzy z lęku przed pomyłką latami nie podejmują żadnej decyzji. Powołanie realizuje się w ZAUFANIU – nie tylko wierzę w Boga, ale WIERZĘ BOGU – w to, co mówi o sobie. Powierzam się Mu, zawierzam, ufam i oddaję kontrolę. Nie boję się, jestem wolny, by moje życie stało się darem dla Niego i innych ludzi.

Jezus Chrystus pragnie Cię uwalniać od twoich słabości, chorób i problemów. Chce byś doświadczał w pełni Bożego błogosławieństwa. Ale nie uczyni tego wbrew Twojej woli. Oczekuje od Ciebie współpracy z łaską, której udziela. Pomocą w tym służyć może ta książka, dla której inspiracją były rekolekcje uzdrowienia wewnętrznego, prowadzone przez autora. Jezus chce Cię uzdrawić to zaproszenie do odbycia wyjątkowej podróży ku wyzwoleniu od tego, co nas trapi, co nam doskwiera, co nie pozwala nam służyć Bogu i bliźnim. O. Piotr Różański, odwołując się do Słowa Bożego i swego doświadczenia w posłudze duszpasterskiej i modlitewnej, prowadzi nas przez kolejne etapy tej podróży: oczyszczenie, uzdrowienie i uwolnienie, uwielbienie Boga.